Straatkinderen zijn meestal jonger dan achttien jaar. Ze leven en/of werken op straat en zijn slachtoffers van extreem moeilijke levensomstandigheden. Ze zijn vaak verlaten, uitgebuit en misbruikt. En weggelopen van huis, omdat daar basisvoorzieningen zoals voldoende eten, veilig onderdak, toegang tot onderwijs, basis gezondheidsvoorzieningen en/of liefde ontbreken.
De definitie van een straatkind is moeilijk. Want er zijn kinderen op straat die nog wel af en toe thuis slapen. Zij proberen op straat een inkomen voor zichzelf en voor thuis te vergaren. Dat doen ze door te bedelen, door krantenverkoop, door te werken als illegale parkeerwachter, en door oud papier en metaal te verzamelen en te verkopen. Maar ook door te stelen, zich voor seks te verhuren, drugs te verhandelen etc.
Veel van deze kinderen gaan langzaam bij de groep van straatkinderen behoren die de banden met hun familie verbreken.
Er is ook een groep kinderen in de sloppenwijken die niet naar school gaat en steeds vaker op straat verblijft en zodoende langzaam met het straatleven in contact komt.
Straatkinderen hebben amper tot geen zelfrespect. Hun vader kennen de meeste kinderen niet, hun moeder kon niet voor hen zorgen. Sommigen zijn achtergelaten op straat, anderen zijn weggelopen omdat ze misbruikt werden. Of omdat ze hun moeder niet meer wilden zien zien. Het gaat dan om moeders die in de prostitutie zitten om te overleven, moeders die uit frustratie alcoholiste zijn of moeders die het leven gewoon niet meer aankunnen.
Ook worden sommige kinderen door het straatleven aangetrokken. Toeristen geven heel gemakkelijk geld aan jonge kinderen. En meisjes kunnen via prostitutie snel aan geld komen. Het lijkt bovendien alsof ze gewaardeerd worden in de prostitutie: klanten zeggen tegen hen hoe goed en lief ze zijn. En dat is iets dat ze thuis soms niet horen.
Eenmaal op straat worden de kinderen door politie en middenstand mishandeld en verjaagd. Het grote publiek noemt de kinderen straatvuil. Volwassenen misbruiken de kinderen weer: hele jonge meisjes werken in de seks-industrie en jongens worden gebruikt als drugskoeriers of dieven.
Stichting Parking Boys Nairobi helpt deze kinderen en hun moeders. De moeders krijgen een maandvergoeding, zodat ze het kind thuis goed kunnen verzorgen. De Stichting betaalt alle schoolgelden, kleding en schoolspullen van de kinderen. Bij ziekten betaalt de Stichting de dokterskosten en medicijnen.
De Stichting helpt dus de moeder om het kind enkele basisrechten te kunnen geven: goed en genoeg voedsel, gezondheidszorg, onderwijs. maar ook liefde en aandacht. Want via ondersteuning en begeleiding helpt de Stichting de moeders om hun kinderen goed en liefdevol te verzorgen. Doordat de kinderen goed presteren op school stijgt de waardering voor het kind. De moeder krijgt via het kind weer meer hoop op een betere toekomst. Het kind krijgt weer meer waardering voor de moeder wanneer zij het kind in zijn basisbehoefte kan voorzien.
In Nairobi, de hoofdstad van Kenia, groeien vele kinderen in moeilijke omstandigheden op. Tienduizenden kinderen leven er op straat. Veel jonge meisjes vanaf vijf jaar bieden zich aan als prostituee om te overleven. Velen sterven op jonge leeftijd aan aids omdat ze besmet zijn geraakt. En vaak raken zij jong zwanger en kunnen niet voor hun eigen kroost zorgen. Hun eigen kinderen belanden ook meestal weer op straat.
Jongens die toen ze nog klein waren konden overleven als bedelaars, worden noodgedwongen door gebrek aan scholing, crimineel. Ze zijn allen verslaafd aan lijm snuiven en sterven jong in de gevangenis of alleen en verlaten op straat.